موومان دوم این اثر، ابتدا با نواختن کلارینت ها آغاز گشته و پس از ورود ابوا و سپس فلوت در آن، زمینه آرامش بخشی برای سولیست مهیا می گردد.
امتداد صدای بادی ها پس از ورود تکنواز نیز، همچنان به گوش می رسد و در فضایی که حال، دیگر زهی های ارکستر نیز بدان پیوسته اند، تکنواز با صدایی گرم که حاصل نوازندگی بر بم ترین سیم ویولن است موسیقی را به پیش می برد.
شاید بیش از آنکه موسیقی این موومان را بتوان غمگین نامید، آنرا بتوان غنی از احساس دانست.
احساسی که زیباترین پاسخ ها را تکنواز، در مواجهه با ارکستر متلاطم دریافت می دارد.
در فضایی که تکنواز دائما در حال فراز و فرود است، در نهایت این تریل های پیاپی اوست که اوج زیبایی موسیقی موومان دوم را بوجود می آورد.
شاید راست گفته اند که آهنگساز نخستین موومان کنسرتو را برای تکنواز، دومین موومان را برای خود و آخرین آن را برای مردم می نویسد و شاید بهترین نمونه این گفته، همین اثر باشد.
آخرین موومان اثر،سرشار از نغمات ریتمیک است. آتش بازی های تکنیکی تکنواز در دامن موسیقی ای که محلی به گوش می رسد، بسیار سر زنده و انرژی زاست و موسیقی چنان به پیش می رود که به هیچ روی قابل پیش بینی نبوده و در هر لحظه شنونده به انتظار تجربه ای جدید به دنبال موسیقی کشانده می شود.
این موومان، سراسر مملو از الحان بدیع و تجربه های شنیداری منحصر به فرد، جدید و تکرار ناشده است. ترکیب به جا و زیبای تکنیک هایی چون دوبل، فلاژوله و تریل در حال و هوایی محلی و متفاوت تر از آنچه پیشتر در رپرتوار ویولن شنیده ایم و در قالب موسیقی مدرن روزگار سیبلیوس، از این اثر کنسرتویی بی نظیر و جاودانه ساخته است.
تصمیم اولیه آهنگساز برای تصنیف این اثر، به سال ۱۸۹۹میلادی باز می گردد و اول بار این کنسرتو درهشتم فوریه سال۱۹۰۴ با تکنوازی ویکتور نواسه با ارکستر فیلارمونیک هلسینکی و توسط آهنگساز رهبری شد.
این اثر در سال ۱۹۰۵ مورد بازنگری مصنف قرار گرفت و کارل هالیر آنرا با ارکستر فیلارمونیک برلین به رهبری ریچارد استراوس درهمان سال اجرا نمود.
این شاهکار، همچون گران سنگی در میان فهرست آثار ویولن است که در سده پیشین خاطرات خوش کنسرتوهای بزرگان گذشته را زنده نموده و این حاصل زحمات آهنگسازی چون سیبلیوس است که جدا از دانش آهنگسازی، اطلاع کافی از دانش نوازندگی ویولن را دارا بود.
این مطلب نخستین بار در مجلۀ موسیقی گفتگوی هارمونیک منتشر گردیده است
